سفال قرمز رنگ نوع گودین VII از جمله گونه‌های شاخص سفالی دورۀ گودین VIIدر مناطق گستردهای از غرب ایران است. به نظر می رسد که خاستگاه اصلی این سفال مناطق شرقی زاگرس مرکزی و بطور ویژه دشت کنگاور باشد ولی همانگونه که ذکر گردید قسمتهای زیادی از مناطق غربی ایران تحت نفوذ این سفال قرار دارد. تاریخ این گونه سفالی در غرب ایران، تقریباً مصادف با دوره اوروک قدیم در جنوب بین النهرین و فاز دوم (LC2) دوره مس و سنگ جدید در شمال بین النهرین (4100-3800پ.م) است. در این دوره براساس کاوش های صورت گرفته در محوطه‌های بین النهرین، جوامع پیچیده شهرنشین در حال شکل گیری بوده و جوامع مناطق همسایه غرب ایران در بین النهرین به سطح کاملی از پیچیدگی های اجتماعی رسیده اند. علاوه بر تغییر در نوع معماری محوطه‌های این دوره در شمال بین النهرین، تغییرات عمدهای نیز در تولید سفال رخ میدهد بدین گونه که پساز یک دورۀ طولانی مدت استفاده از سفال نخودی منقوش، در اواخر هزاره 5 ق.م استفاده از این گونه به پایان رسیده و سفالهای ساده با تمپر کاه جایگزین آنها می شوند. در بخش های وسیعی از غرب ایران نیز تقریباً همزمان با منطقۀ بین النهرین این تغییرات سفالی رخ می دهد. در اواخر هزاره 5 ق.م سفالهای نخودی منقوش گونه سه گابی ناپدید و سفالهای ساده با تمپر کاه جایگزین آنها می گردد. یکی از شاخص ترین این گونه‌های سفالی ساده، سفال قرمز رنگ نوع گودین VIIاست که بحث اصلی این مقاله دربارۀ اهمیت این گونه در مطالعات دورۀ مس و سنگ جدید زاگرس است.
)